Journal of Transport Geography 15 (2007) 354–367
بخشی از متن ترجمه:
درطی قرن گذشته، سیاره زمین بطور استعاری تحت قرارداد حمل و نقل بوده است که جهت رفع نیازهای جمعیتی توسعه یافته است. مشارکت جهانی در این توسعه نامناسب بوده است زیرا نیروی محرک برای تقاضای حمل و نقل در نهایت رشد اقتصادی است که منجر به نیاز فزاینده به سفرمی شود. اگرچه این رابطه بتدریج در حال تضعیف است، نشانه های معدود ناکامی کامل در رابطه غیرپایدار بین درآمدهای فزاینده و گسترش حمل و نقل وجود دارد. اتکا به حمل ونقل موجب آسیب بلندمدت به آب و هوا می شود و مصرف فزاینده سوختهای فسیلی بدان معناست که اوج تولید نفت درحال وقوع است و منابع جهانی ظرف50 سال تقریبا کامل مصرف می شوند. تصمیمات سریع اکنون باید اتخاذ شوند به نحوی که اثرات حمل و نقل بر محیط بتوانند کاهش یابند و کاربرد بیش از حد منابع سوخت فسیلی متوقف شود. این مقاله اثر حالات مختلف حمل ونقل را با توجه به تغییر آب و هوا مرورمی کند و روشهایی را مطرح می کند که در آنان، جامعه میتواند این اثرات را کاهش دهد.